Here is the
September and October 2021 updates of Gram Seva Sangh activities.
Pavitravastra Abhiyan: On September and October 2021, Charaka Co-op society and Desi Trust ran a campaign called Pavitravastra Abhiyana in different districts on Karnataka. Gram Seva Sangh collaborated with the campaign by fetching few supports like, Social Media Handling, hosting Abhiyana at Ragi Kana, Mobilizing volunteers, contributed Rs. 5000/- to another collaborated weavers organization “All India Handloom Weavers Federation” for the expenses of month long exhibition part of the campaign.
The first phase of this campaign ended at Bengaluru Chitrakala Parishath five days exhibition from 6th to 10 October. Exhibition had very good sales of handmade products and also bought awareness of handmade products importance and current dire situation of rural livelihoods.
Gram Seva Sangh volunteers Smitha and Asha actively involved in campaign
Reopening of Ragi Kana Santhe: On Oct 2nd our bengaluru volunteers regular activity “Ragi Kana” which was closed due to Covid reopened with two days Santhe. Ragi Kana acitivity is a collaboration of Gram Seva Sangh and Hulkul Muniswamappa and Munivenkatamma Charitable Trust started in March 2017.
We had a grand reopening with a cause to support the handmade artisans affected by economic crisis due to covid. We are looking for a fulltime volunteer for Ragi Kana to strengthen its existing systems and take such activities to other corners of the city and to different cities. Please do refer if you come across such passionate people to work with us.
Posters and glimpses of Ragi Kana SANTHE
Spinning Activity: On Oct 2nd
in Mysore Ramakrishna Park, our friend Sachidhananda K J (Sachu) and other Mysuru
friends organized a beautiful program of inaugurating the “Emdy – Musically drawn”
box charaka. This box charaka is fine-tuned good quality model of existing box
charaka to spin the cotton yarn. Sachu said sometime during his journey towards
charaka “Spinning is not merely drawing yarn, it’s a process of drawing
ourselves”. Santhosh Kaulagi, our senior member and constructive worker from Janapada
Seva Trust, Melukote inagurated the Emdy-Box Charaka. Mysore spinning group
spun the yarn and Local Bicycle group Trin-Trin had a Cycle jatha as part of
the event on Gandhi Jayanti. Gram Seva Sangh is part of this spinning activity
effort by Mysuru friends, we are working towards taking the spinning activity
across the state as the bridge between city and village.
Check out links for videos about the
Spinning Campaign:
Note: Any of you interested to purchase the Emdy- box charaka contact
Samahith Enterprises, #205 & 212, 2nd cross, B B Mill Road, New
Banni Mantap Extension, Mysuru – 570015, info@samahith.org
Or Contact Sachu at 8277417878
Request:
Gram Seva Sangh
now has two full timers Abhilash C A, Organization Secretary and Parvathi B
(Gowri), Office Secretary. Gowri joined recently as fulltime started working on
accounts, fund raising, communication and handling office. We need your moral
and small monthly financial support to sustain these full-timers remuneration,
travel and office expenses.
Gram Seva
Sangh Bank Details as below:
Ac. Name: Gram Seva Sangh, Bank: Indian Bank, Branch:
Chamarajpet,
Current A/C No.: 6820702287, IFSC Code: IDBI000C007
UPI ID: gramseva@indianbk
For Gram Seva Sangh activities Donate to us at this QR Code, later please send us a message us at 9980043911 or gramsevasanghindia@gmail.com
Upcoming Programs:
Sun. 5 Dec. 2021 Ragi Kana Santhe happens at Bengaluru from
10 am to 4 pm, providing platform to handmade products like natural farm
produces, handloom, handicrafts, veggies, traditional food, etc.
Address: Ragi Kana, Sri Ramakrishna Samagra Shikshana Kendra Campus,
Off Bannerghatta Road, Gottigere, Near Decathlon, Behind IDBI Lake, Bengaluru
Contact: 9972676426
Postponed Sat. & Sun. 20
& 21 Nov’21: Box Charaka Spinning Workshop at Bengaluru. Will soon
inform the rescheduled dates. For more information about Spinning
workshop Contact at 9008484880 / 8277417878
During the sunset-years of the 19th century, a radical thought was taking shape in India. The “Swadeshi Movement” which was officially launched in 1905 had its theoretical aspects defined in the late 1800s. Stalwarts such as Naoroji, Tilak, Ghokale, Aurobindo are credited with the thought leadership for the same. History tells us that the Swadeshi movement is a “nationalistic movement”, i.e a political movement. But at its very core, this movement was an economical one, born from the understanding that the oppression of the Indians within India was predicated upon the economic control of the entire Indian populace by a few Englishmen.
Being “nationalistic”, today is not considered good behavior by many; it certainly is not seen as progressive. We now associate it with mostly the right-wing, jingoistic and populist style of politics that has taken roots in most parts of the world that has sailed the democratic and secular oceans to arrive at this point. What happened? One reason could be the mix-up involving “method” and “intent”. Movements like the Swadeshi were born out of the need for human beings to unshackle themselves from an oppressor, “a real adversary” (so to speak). Today’s nationalism is born out of the need to manufacture non-existent enemies or distract us from the real ones or both.
The modus-operandi of the Swadeshi Movemement was to “go local”; to boycott foreign products (very specifically, British) and opt for local produce. Underlying this was the confidence that came from “Atmashakthi” (self-strength) , a term coined by Rabindranath Tagore during the same years, when he was putting together his thoughts on Indian Nationalism. In other words, to even begin thinking about boycotting something, to say a “firm no” to external help or input, one first needed to build the inner strength to be self reliant and be confident enough to endure what comes after.
The Swadeshi movement later paved way to progressively mature and effective movements. With the entry of Gandhiji into the Indian Independence Struggle, “Swadeshi” found new intent, meaning and methods where he combined his success of the Satyagraha (that he conceived while in South Africa) with the good-parts of the Swadeshi movement to come up with the tools and ethos which made possible a national conscience strong enough to put up a non-violent struggle against the British-might.
Our grand experiments with “local”
Colonialism, and India’s tryst with it aside, the need for “going local” has been the need-of-the-hour for long. Every individual who has considered or worked towards an “ecologically viable”, “socially just” and “economically alternative” society knows the importance of “going local”. In fact to understand the benefits of going local, one only has to stare at the disadvantages of a world that went global; to be specific, the disadvantages of “globalization”.
Chipko Movement | Photo Courtesy -www.rightlivelihoodaward.org
It has been a perpetual struggle between these two forces. One that wanted to establish a global-order and another that resists it by celebrating diversity, “the local” and decentralization. If there is a tiny amount of hope today with some skill and culture left in parts of the world that are not yet completely transformed, it is because of the small victories of the latter group. In India especially, even today, we retain some traditional agricultural methods, weaving practices, skills and products that demand respect for human labour simply because we upheld the notion of local over global; a storyline of struggle that connects movement to movement, generation to generation. But was that enough?
We have deluded ourselves in some cases of “going local”; in most cases, we have celebrated too early. This is because we overestimated our success. The very fact that, as a society, we democratically elected a corporation-friendly, yet traditional-sounding ideological concoction, as our leaders and governments today, should be proof enough that we have completely missed our goals. Our attempts all these years to stay local has been within the perimeters set by the “market”; issue of having to “comply”. We have had so many of our “local” stories that gladly claim to be “Swadeshi” but actually can only be considered local “productions” at best. Even the not-so-nuanced original “Swadeshi Movement” was about “local consumption”. Gandhi’s and Kumarappa’s interpretation and experiments with Swadeshi have been about both consumption and production.
These are strong reasons today to rise above our own petty self-declared victories and march towards what is truly local. If nothing, the collapse our years of “half-baked” local movements in current times when a pandemic has struck the world, should serve us as a reminder that our job is far from complete.
“Local” politics
It was only a matter of time before the hyper-nationalistic party, that forms the Indian Government today, decided to use “local” in their vocabulary. It is also very amusing that Tagore’s “Atmashakthi” has been aptly re-purposed into an “Atma Nirbharata” (presumably meaning the same thing but with a twist for the slogan-entertained citizen of the present).
The call to go local is not new even within the short history of the current ruling party. “Make in India” was a campaign that ran before this and regardless of what the “thinkers” thought about it, the average person’s idea of this matter varied from “International companies employing Indian workers” to “Made in a factory that is physically located on Indian soil”; a vague enough cloud of interpretative smoke behind which we can continue to worship the only God we know now; that of Capital.
During the Coronavirus crisis of 2020, the call to “go local” will again have all sorts of interpretations. For some – with an overconfident zeal- it has become a chance to raise some dirt against our behemoth neighbour, China. For others, this is an opportunity to “somehow stay alive and relevant” in the dark-and-dying days of Capitalism. So going local today will only mean one thing for businesses that never came up with the true intent of creating local economies; to extract “whatever is left” in terms of resources and run away with the last few crumbs of the pie.
“Local” is but one word in a dictionary and this word is loaded. Hence it is easy to be used to abused, which it will be. So was “Swadeshi” and so was “Swaraj”. We need to look at all the words involved and truly take them in. Self, friends, family, village, community, nativity, interdependence, social, sacrifice, commons, sustainability, ethics, rootedness, belonging etc. Understanding those terms, seeking out and making changes, starting with the self, is essential for understanding what is meant by “local”. But that is not what the politicians will tell us. We need to be wary.
Striving to be “local
For us to even consider having made a dent by “being local”, we would have to first look at “local consumption”. This is not the same as a city-based-consumer buying a product that has the label “locally produced” (be it food, durable or clothes). It is about actual fuel-miles that the product took to reach the consumer, beginning from raw-material extraction that formed its component parts. Taking an example of unstitched cloth, “How far is the weaver from you?”, “Where is the lady who spun the yarn?” “Where was the cotton grown?” are what defines the product to be classified as local. This works for all products and services. “How far is your kid’s school teacher?”. “Where are my cups and saucers made?”. “Did I make that compost I used for my organic herb-garden, or did I buy it from Thailand from a local community?”.
So when the health conscious consumer in Mumbai buys organically grown fresh vegetables from rural Maharashtra, or the ethnicity and ethics conscious consumer in Bangalore buys hand-crafted products from rural Karnataka, we are barely scratching the surface. This is true when we also find false equivalences between organic and local, ethical and local, environmental-friendly and local, handloom and local etc. Which usually leads to newer forms of markets but never truly addresses the real problem, that of consumerism.
Citizens Burning Boycotting Chinese Products as a reaction, after twenty Indian army personnel were martyred during a clash with Chinese troops in Ladakh’s Galwan valley | Photo Courtesy – PTI
The other larger issue when striving to be local is about mixing up the urge and well-meaning intent to be local with nationalism and regionalism, with complete disregard to areas, sizes, climactic conditions and watersheds that form the basis for defining real “locals”. If we were to exist in the southern-most tip of India and home-order something from Assam, can it be deemed local? In large states (that are the size of some of the world’s countries), does it even make sense to create the food miles necessary to transport goods from one corner to the other? Thinking “local” should be elevated above petty administrative boundaries.
Folk Singing Community from Hyderabad Karnataka
Limiting “local” into “products” is also an issue. There is a lot more to local than that; languages, knowledge, customs, know-how and ways-of-life. We need to be able to re-adapt some and value them for what they are. We should avoid being led into a guilt-trip (a trick often played on us by our own modernity) that all local is automatically barbaric, bad and evil. In fact an objective mind should look at “local” for its spatial, economic and environmental value alone. The evolution of “local” from some ancient-form into a newer-form is not “global” (an easy mistake to make), it is just newer-local, a current-and-improved form, as we individuals and communities learn and move on. Hence understanding local and appreciating it for “concepts” before “products” will actually go a long way in understanding production and consumption itself.
It is very tempting to give ourselves the “local” label very quickly, either because our existing delusions need validation or we are part of the same group that needs to pathologically align with the political conscience of this country. Both are not going to help in the long run. To be local, we need to look at the full circle and begin at consumption and then go towards production. This also means, we have to produce for necessity and not for the sake of production itself (which is one of the pillars holding up Capitalism and all of the monsters it spawned, including the current Coronavirus crisis).
The word “local” itself is not lying to us; the people who use it are. It only has a “space implication”, i.e of distance between us (the consumer) and the site of production. Our ideas and thoughts need to have far-reaching implications and consequences but our resource extraction and consumption should now have short-distance gratification and value. To be “truly local” we need to aim for a diverse and colourful world composed of a plethora of “local economies” of interdependent and small communities that strive to give-and-take locally from each other as well as this planet.
ಹಣಬಲ ಇದ್ದವರೆಲ್ಲ ವ್ಯವಸಾಯದ ಭೂಮಿಕೊಂಡು ಕೊಳ್ಳಬಹುದೆಂಬ ಕಾನೂನು ತಿದ್ದುಪಡಿಒಂದು ವೇಳೆ ಊರ್ಜಿತವಾದರೆ ವಿನಾಶಕಾರಿಯಾದೀತು. ರಾಗಿ-ಜೋಳ ಬೆಳೆಗಳು ಕಡುಲೋಭಿ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಲಾಭದಾಯಕವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇದು ಕೋಂಟ್ಯಾಂತರ ಜನಗಳ ಪ್ರಮುಖ ಆಹಾರ ಎಂಬುದನ್ನು ಮರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ.
ವ್ಯವಸಾಯದ ಒಲವಿಲ್ಲದ, ಹಣವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಶ್ರೀಮಂತರ ಕೈಗೆ ಬಡವರ ಭೂಮಿ ಸಿಕ್ಕರೆ ಅದರ ಪರಿಣಾಮಗಳೇನು?
ಈ ಕಾನೂನು ತಿದ್ದುಪಡಿ ಸೂಚಿಸುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ಇದರ ದೂರಗಾಮಿ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಊಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿದೆಯೆ?
ತತ್ಕಾಲಕ್ಕೆ ಈ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಹಣಒದಗಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ದಶಕಗಳ ತರುವಾಯ ನಮ್ಮ ನಾಡಿನ ವ್ಯವಸಾಯಿಚಿತ್ರಣ ಹೇಗಿರುತ್ತದೆ?
ಕೃಷಿ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನಾಶ, ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಆಹಾರಬೆಳೆಗಳ ನಾಶ ಜೊತೆಗೆ ಈ ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿರುವ, ಸಸ್ಯಗಳ ರೋಗನಿರೋಧಕ ಶಕ್ತಿಗೆ ಕಾರಣವಾದ ಜೀನ್ಗಳ ನಾಶ. ಅಲ್ಲದೆನಮ್ಮರೈತರ ನಡುವೆ ಇನ್ನೂ ಜೀವಂತವಾಗಿರುವ ಸ್ಥಳೀಯ ತಳಿಗಳು ಹೇಳಹೆಸರಿಲ್ಲದಾಗುವುದು ಖಂಡಿತ. ಏಕರೂಪ ಬೆಳೆಗಳು – ಏಕರೂಪ ಆಹಾರ ಪದ್ಧತಿ–ಏಕರೂಪ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಇದೆಲ್ಲದರ ಒಟ್ಟು ಪರಿಣಾಮ. ಜಾಗತೀಕರಣ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳು ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿವೆ ನಿಜ; ಆದರೆ ಈ ತಿದ್ದಪಡಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಉಲ್ಬಣಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಲೋಭಿತನದ ಕೃಷಿಯಿಂದಾಗಿ ಪ್ರತಿವರ್ಷ ವ್ಯವಸಾಯಿಕ ಭೂಮಿ ನಿರುಪಯುಕ್ತವಾಗುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ವರದಿಗಳು ತಿಳಿಸುತ್ತಿವೆ.
ಈ ಬಗೆಯ ಪ್ರಗತಿಯಿಂದ ನಾವು ಸಾಧಿಸಿದ್ದಾದರೂ ಏನು?ಆರ್ಥಿಕಧೃವೀಕರಣ, ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇಹೋಗುವ ಬಡವ-ಬಲ್ಲಿದನ ಅಂತರ,ಅನೀತಿಯುತ ಗಳಿಕೆಯಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದ ವಿನಾಶಕಾರಿ ಸಂಪತ್ತು, ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಮತ್ತು ಹೊರಗೆ ತಾಂಡವವಾಡುವ ಮಾಲಿನ್ಯ, ಇದೆಲ್ಲದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಹುಟ್ಟುವ ಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಸಮಾಜ.
ಈ ತಿದ್ದುಪಡಿ ತರುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ಗಾಂಧೀಕಳಕಳಿಯ ಸಮಾಜದ ‘ಕಟ್ಟಕಡೆಯಮನುಷ್ಯ’ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲವೆ?
ಬಡರೈತರ ಸಮಸ್ಯೆ ಪರಿಹಾರಮಾಡುವ ಬದಲುರೈತರನ್ನೇ ನಾಶಮಾಡುವ ಈ ತಿದ್ದುಪಡಿ ವಿನಾಶಕಾರಿಯಾದದ್ದು.
ದಶಕದಿಂದೀಚೆಗೆ ಆಗುತ್ತಿರುವ ಕಾನೂನು ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳಾಗಲಿ, ಪಾಲಿಸಿ ಬದಲಾವಣೆಗಳಾಲಿ ಬಡವರನ್ನು, ದುರ್ಬಲರನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಅಂಚಿಗೆ ತಳ್ಳುತ್ತಿವೆ. ಪ್ರಕೃತಿನಾಶದಗತಿ ತ್ವರಿತವಾಗುತ್ತಿದೆ. ನಾವು ಪ್ರಕೃತಿಮಾತೆಯ ಸ್ಥನದಿಂದ ಹಾಲುಕುಡಿಯಬೇಕೆ ಹೊರತು ರಕ್ತ ಹೀರುವ ರಕ್ತಪಿಪಾಸುಗಳಾಗಬಾರದು.
– ಜಯದೇವ.ಜಿ.ಎಸ್
ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು, ಶಿಕ್ಷಣ ತಜ್ಞರು, ಗ್ರಾಮ ಸೇವಾ ಸಂಘದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕರು
Alcohol has been a leading factor for disintegration and pauperization of lakhs of poor families- both rural and urban- in the country. This social tragedy is perpetrated by several governments which have conveniently argued the ‘inevitability’ of tolerating drinking alcohol among people, and has effected an extremely successful liquor business basing itself on corruption and non-enforcement of existing rules and regulations related to liquor business. The real misfortune is that with the legalization of liquor business its ill effects –social, economic and psychological – have multiplied manifold.
Over the past few years, in order to augment its financial resources from this sector, the state government has gone on a spree of issuing excessive liquor marketing licenses and permits across the state, thereby flooding alcohol all over! The corrupt nexus between liquor dealers, the officials and the politicians is well known and all efforts are afoot to raise the minimum marketing limits at all costs.
The fact that liquor has decimated poor families through shattered relationships, leading to utter penury and serious impact on children and family health needs no overemphasis.
Pushed to the wall, thousands of rural poor women marched from Chitradurga to Bangalore in order to open the eyes of the slumbering government on their tragic plight due to alcohol. This huge march of women along with their travails they faced en-route, has touched the conscience of all those with social concerns. It is another tragedy that instead of addressing the evil of alcohol, the state government has fixed the excise target to Rs.21000 crores, an increase of 16 % against the previous year!
It is now the time to intensify the social movement against alcohol. Towards this, Gram Seva Sangh, in collaboration with Gandhi Smaraka Nidhi and Madya Nishedha Andolana has organized a women-centered seminar entitled, ‘The Social Tragedy of Alcohol’, on 23rd February 2019 from 10-30 am to 2 pm at Kasturba Hall, Gandhi Bhavana, Bangalore. Renowned women social thinkers, activists and women engaged in anti-liquor movement will be participating in this important event.
It is extremely essential that all women living in towns and cities need to join hands with rural women to fight against this social scourge of liquor.
Join us in this struggle to erase the social evil of alcohol!
Gram Seva Sangh
Madya Nishedha Andolana Karnataka and Karnataka Gandhi Smaraka Nidhi
23 ಫೆಬ್ರವರಿ 2019 ಶನಿವಾರ ಬೆಳಗ್ಗೆ 10: 30 – ಮಧ್ಯಾಹ್ನ 2:0
ಕಸ್ತೂರ್ಬಾ ಸಭಾಂಗಣ, ಗಾಂಧಿ ಭವನ, ಬೆಂಗಳೂರು – 01
ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಬಡ ಕುಟುಂಬಗಳನ್ನು ವಿನಾಶದ ಅಂಚಿಗೆ ತಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಮದ್ಯವ್ಯಸನವು ಸಾಮಾಜಿಕ ದುರಂತಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಆಗ್ರಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ. “ಕುಡಿತವು ಅನಿವಾರ್ಯವಾದ್ದರಿಂದ ನಾವೇ ಅದರ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸುವೆವು” ಎಂಬ ಅನುಕೂಲದ ವಾದವನ್ನು ಚುನಾಯಿತ ಸರಕಾರಗಳೇ ಅನುಸರಿಸಿರುವಾಗ ಕರವಸೂಲಿ, ಲಂಚಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಹೆಂಡದ ದಂಧೆಯು ನಿಂತಿರುವುದು ಆಶ್ಚರ್ಯವೇನಲ್ಲ. ಕಾನೂನಿನ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗೇ ಮದ್ಯದ ಉದ್ದಿಮೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಈಚಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಅದರ ಸಾಮಾಜಿಕ, ಆರ್ಥಿಕ ಹಾಗೂ ಮಾನಸಿಕ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳು ಕೂಡ ಮಿತಿಮೀರಿ ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಇವೆ.
ಕಳೆದೆರಡು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಹೆಂಡದ ವರಮಾನವನ್ನು ಮತ್ತೂ ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ರಾಜ್ಯ ಸರಕಾರವು ಸಾವಿರಾರು ಹೊಸ ಅಂಗಡಿಗಳಿಗೆ ಮದ್ಯ ಮಾರಾಟದ ಪರವಾನಗಿ ಕೊಟ್ಟು, ಜೊತೆಗೇ ಪ್ರತಿ ಅಂಗಡಿಯ ಮದ್ಯಮಾರಾಟದ ಕನಿಷ್ಠ ಮಿತಿಯನ್ನು ಹಿಗ್ಗಿಸಿ ಹೆಂಡದ ಹೊಳೆಯನ್ನೇ ಹರಿಸಿದೆ. ಕನಿಷ್ಠ ಮಾರಾಟ ಮಿತಿಯನ್ನು ತಲುಪಲು ಮದ್ಯ ಮಾರುವರು ವಾಮಮಾರ್ಗವನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಲೂ ಮುಂದಾಗಿ ಸ್ವೇಚ್ಛೆಯಿಂದ ಹೆಂಡದ ಮಾರಾಟವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಬಡವರಲ್ಲಿ ಮದ್ಯವ್ಯಸನವು ಮೋಜಿನ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿರದೇ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿನ ಪರಸ್ಪರ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಒಡೆದು, ತುತ್ತು ಊಟಕ್ಕೂ ಕಂಟಕವಾಗಿ, ರೋಗಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿ, ಮಕ್ಕಳ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಇಲ್ಲವಾಗಿಸುವ ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವುದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿರುವ ಸತ್ಯವೇ.
ಕಳೆದ ಜನವರಿ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರದುರ್ಗದಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿನವರೆಗೆ ಬೃಹತ್ ಪಾದಯಾತ್ರೆಯೊಂದರ ಮೂಲಕ ಗ್ರಾಮೀಣ ಮಹಿಳೆಯರು ಈ ಪಿಡುಗಿನಿಂದಾಗುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ಕೊಟ್ಟು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಸಾಕ್ಷಿಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಕೂಡ ಹರಿತಗೊಳಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂದರೆ ಇಂತಹ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ಮತ್ತು ಅಹವಾಲುಗಳ ನಡುವೆಯೂ ಕರ್ನಾಟಕ ಸರ್ಕಾರವು ಮೊನ್ನೆ ಮಂಡಿಸಿದ ಆಯ-ವ್ಯಯ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಈ ವರ್ಷದ ಅಬಕಾರಿ ತೆರಿಗೆ ಸಂಗ್ರಹಣೆಯ ಗುರಿಯನ್ನು 21,000 ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿಗಳಿಗೆ (ಅಂದರೆ ಕಳೆದ ವರ್ಷದ ಹೋಲಿಕೆಯಲ್ಲಿ 16% ಹೆಚ್ಚಳ) ಏರಿಸಿದೆ.
ಈ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಮದ್ಯನಿಷೇಧ ಹೋರಾಟವು ಇನ್ನೂ ಪ್ರಕಾರವಾಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಗ್ರಾಮ ಸೇವಾ ಸಂಘವು ಮದ್ಯ ನಿಷೇಧ ಆಂದೋಲನ ಹಾಗೂ ಕರ್ನಾಟಕ ಗಾಂಧಿ ಸ್ಮಾರಕ ನಿಧಿ ಸಹಯೋಗದೊಂದಿಗೆ “ಮದ್ಯವ್ಯಸನ: ಒಂದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪಿಡುಗು” ಎಂಬ ಮಹಿಳಾಪ್ರಧಾನ ವಿಚಾರ ಸಂಕಿರಣವನ್ನು ಫೆಬ್ರವರಿ 23 ಶನಿವಾರದಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ 10: 30 – ಮಧ್ಯಾಹ್ನ 2:0 ರವರೆಗೆ, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕಸ್ತೂರ್ಬಾ ಸಭಾಂಗಣ, ಗಾಂಧಿ ಭವನದಲ್ಲಿ ಆಯೋಜಿಸಿದೆ. ಈ ವಿಚಾರ ಸಂಕಿರಣದಲ್ಲಿ ನಾಡಿನ ಹೆಸರಾಂತ ಮಹಿಳೆಯರು, ಮದ್ಯ ನಿಷೇಧ ಆಂದೋಲನದ ಹೋರಾಟಗಾರ್ತಿಯರು ಭಾಗವಹಿಸಲಿದ್ದಾರೆ.
ಪಟ್ಟಣದ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ಜನರು ಗ್ರಾಮೀಣ ಮಹಿಳೆಯರು ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿರುವ ಈ ಮಹತ್ವಪೂರ್ಣ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಸಹಕಾರ ಕೊಟ್ಟು ಅದರೊಂದಿಗೆ ಕೈಜೋಡಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ, ಆ ಮೂಲಕ ಪಟ್ಟಣದ ಮಹಿಳೆಯರು ಒಂದುಗೂಡಬೇಕಾಗಿದೆ.
ಬನ್ನಿ! ಮದ್ಯದ ಅನಿಷ್ಟವನ್ನು ತೊಲಗಿಸಲು ಈ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಕೈಜೋಡಿಸಿ!
ಗ್ರಾಮ ಸೇವಾ ಸಂಘ
ಮದ್ಯನಿಷೇಧ ಆಂದೋಲನ ಕರ್ನಾಟಕ ಹಾಗೂ ಕರ್ನಾಟಕ ಗಾಂಧಿ ಸ್ಮಾರಕ ನಿಧಿ
“ವಿಜ್ಞಾನಿ ಸಂತ ಜಿ ಡಿ ಅಗರವಾಲರ ಸ್ಮರಣಾರ್ಥ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ” ಒಂದು ವರದಿ
G D Agarwal
ಡಿಸೆಂಬರ್ 1, 2018 ರಂದು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಗಾಂಧಿ ಭವನದಲ್ಲಿ ಗ್ರಾಮ ಸೇವಾ ಸಂಘ ಗಂಗಾನದಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಲು ತನ್ನ ಕೊನೆಯುಸಿರಿನತನಕ ಉಪವಾಸಮಾಡಿದ ವಿಜ್ಞಾನಿ ಸಂತ ಜಿ ಡಿ ಅಗರವಾಲರ (ಸ್ವಾಮಿ ಜ್ಞಾನ ಸ್ವರೂಪ್ ಸಾನಂದ್) ಸ್ಮರಣಾರ್ಥ ಆಯೋಜಿಸಿದ್ದ “ನದಿಗಳನ್ನು ಉಳಿಸೋಣ ಬನ್ನಿ!” ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಸಾಣೇಹಳ್ಳಿ ಶ್ರೀ. ಪಂಡಿತಾರಾಧ್ಯ ಸ್ವಾಮೀಜಿ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಆಂದೋಲನದ, ಬಸವರಾಜ್ ಪಾಟೀಲ್, ನೀರಿನ ತಜ್ಞ ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಶ್ರೀಕಂಠಯ್ಯ, ರಾಜ್ಯಸಭಾ ಸದಸ್ಯ ಪ್ರೊ. ಎಂ ವಿ ರಾಜೀವ್ ಗೌಡ, ವಿಜ್ಞಾನಿ ಹಾಗು ಲೋಕವಿದ್ಯಾ ಕಾರ್ಯಕರ್ತ ಅಭಿಜಿತ್ ಮಿತ್ರ, ಮಾಜಿ ವಿಧಾನ ಸಭಾ ಅಧ್ಯಕ್ಷ, ಬಿ ಎಲ್ ಶಂಕರ್, ಕರ್ನಾಟಕ ಗಾಂಧಿ ಸ್ಮಾರಕ ನಿಧಿಯ ಡಾ ವೂಡೇ ಪಿ. ಕೃಷ್ಣ, ಪರಿಸರ ತಜ್ಞರಾದ ಸಿ. ಯತಿರಾಜು, ಲಿಯೋ ಎಫ್ ಸಲ್ಡಾನ್ಹಾ ಹಾಗು ಮತ್ತಿತರ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಪಾಲ್ಗೊಂಡಿದ್ದರು.
Prayer : Ragupathi Ragava Rajaram from Rjalakshmi and Student Volunteers
ಪ್ರಸನ್ನರವರು, ವಿಜ್ಞಾನ ಒಂದು ಕಡೆ, ಧರ್ಮ ಒಂದು ಕಡೆ, ಪರಿಸರ ಒಂದು ಕಡೆ, ಸರ್ಕಾರ ಒಂದು ಕಡೆ, ಒಡಕು ಉಂಟಾಗಿದೆ ಇಂದು, ಎಂದು ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಸ್ತಾವಿಕವಾಗಿ ಮಾತನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ವಿಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಪರಿಸರ ಪರಸ್ಪರ ವಿರೋದಿಗಳಲ್ಲ. ಕರ್ನಾಟಕದ ನದಿಗಳಿಗೆ ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟಗಳು ತಾಯಿ. ಬಯಲು ಸೀಮೆಯಲ್ಲಿ ನೀರಿನ ಕೊರತೆ ಉಂಟಾಗಿದೆ ಇಂದು, ಅಂತರ್ಜಾಲದ ಪೋಷಣೆಯು ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಇಂದು. ಮರುಭೂಮಿಗೊಳುತ್ತಿರು ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ 2ನೇ ಸ್ಥಾನದ ಕರ್ನಾಟಕದ್ದು, ಮೊದಲು ರಾಜಸ್ಥಾನ. ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರ ಕಲುಷಿತಗೊಂಡ ರಾಜ್ಯದ ನದಿಗಳ ಶುದ್ಧೀಕರಣಕ್ಕೆ ಘೋಷಿಸಿರುವ ಸಮಿತಿ ಕೇವಲ ಘೋಷಣೆಯಾಗಿ ಉಳಿಯದಿರಲಿ. ಜಿ ಡಿ ಅಗರ್ವಾಲರು ಉಪವಾಸದ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ಖುದ್ದಾಗಿ ಪ್ರಧಾನಿಯವರಿಗೆ ತಾಯಿ ಗಂಗೆಯನ್ನು ಉಳಿಸುವಬಗ್ಗೆ 3 ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ಅವರ ಉಪವಾಸವನ್ನು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ಇಂದು ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಸಂತರು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಮೇಲೆ ಬೇಸರಗೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಗ್ರಾಮ ಸೇವಾ ಸಂಘದ ಈ ಪ್ರಯತ್ನ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನದಿಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಲು ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ಎಲ್ಲ ಸಂಸ್ಥೆ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಕ್ರೋಡೀಕರಿಸುವ, ಅವಕ್ಕೆ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬುವ ಪ್ರಯತ್ನವೆಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಿದರು.
Prasanna, Theatre Person and Activist
ಶ್ರೀ. ಪಂಡಿತಾರಾಧ್ಯ ಶಿವಾಚಾರ್ಯ ಸ್ವಾಮೀಜಿಗಳು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವನ್ನು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಉದ್ಘಾಟಿಸಿ, ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನು ದುರ್ಬಳಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಮಾತೆ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಸರಳ ಜೀವನ ಮತ್ತು ಉನ್ನತ ಚಿಂತನೆ ಪರಿಸರವನ್ನು ಉಳಿಸುತ್ತದೆ. ಹಿರಿಯರು ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನು ದೇವರಂತೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಇಂದು ಅದು ಸಂಪತ್ತು. ಇವತ್ತು ವಿಜ್ಞಾನಕ್ಕೂ ಧರ್ಮಕ್ಕೂ ಸಂಭಂದ ಕಳಚಿಕೊಂಡಿದೆ. ಆದರೆ ಇವು ಒಂದೇ ನಾಣ್ಯದ ಎರಡು ಮುಖಗಳು. ವಿಜ್ಞಾನ ಧರ್ಮ ಒಂದಾದರೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ತರಬಹುದು. ಮೊದಲು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಯೋಚನೆಗಳು ಶುದ್ಧಿಯಾದರೆ ಪರಿಸರ ಶುದ್ಧವಾಗುತ್ತದೆ. ಪಂಚೇಂದ್ರಿಯ ಪಾವಿತ್ರ್ಯತೆ ಪರಿಸರವನ್ನು ಪವಿತ್ರಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದರು. ಕಾರ್ಖಾನೆ, ನಗರದ ತ್ಯಾಜ್ಯನೀರು, ಬಳಸುವ ರಾಸಾಯನೀಕ ಗೊಬ್ಬರ, ಕ್ರಿಮಿನಾಶಕ ಎಗ್ಗಿಲ್ಲದೆ ನದಿಗಳಿಗೆ ಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ನದಿಗಳು ಉಳಿಯದಿದ್ದರೆ ನಾಗರೀಕತೆ ಸರ್ವನಾಶವಾಗಲಿದೆ, ಎಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯಪಟ್ಟರು. “ಗಂಗಾ ಸ್ನಾನ ತುಂಗಾ ಪಾನ” ವನ್ನು ಮಾಡುವಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಈ ನದಿಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರ ಮಲಿನಗೊಂಡ 17 ನದಿಗಳನ್ನು ಶುಚಿಗೊಲಿಸುವುದಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿರುವುದನ್ನು ಶಿಘ್ರ ಅನುಷ್ಟಾನಗೊಳಿಸಬೇಕೆಂದು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು, ಕೆಲವು ಶರಣರ ವಚನಗಳ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮಲಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಒಳ ಅರಿವನ್ನು ಉಲೇಖಿಸಿದರು.
Sri Panditharadhya Shivacharya Swamiji
ನೀರಿನ ತಜ್ಞರಾದ ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಶ್ರೀಕಂಠಯ್ಯ ತಮ್ಮ ಅನುಭವದ ಮಾತ್ತುಗಳನ್ನು ಈರೀತಿಯಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು, ಜಿ ಡಿ ಅಗರ್ವಾಲರು ವಿಜ್ಞಾನಿ ಯಾಗಿ ಹಾಗೂ ಸಂತರಾಗಿ ಗಂಗೆಯನ್ನು ಕಂಡವರು. ಗಂಗಾನದಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಮರಳು ಗಣಿಗಾರಿಕೆ, ಕಾಡು ನಾಶ ಹಾಗೂ ಗಂಗೆ ಹರಿವಿಗೆ ಅಡೆ ತಡೆ ಯಾದ ಆಣೆಕಟ್ಟುಗಳ ನಿರ್ಮಾಣದ ಬಗ್ಗೆ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಿದ್ದರು. ನಾವು ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾಡುವ ಸುಸ್ಥಿರವಲ್ಲದ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು ನದಿಗಳಿಗೆ ಮಾರಕವಾಗಿದೆ. ಭತ್ತ ಕಬ್ಬು ನದಿಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲಾರವು. ಶೇಕಡಾ 65% ಜನ ತಮ್ಮ ದಿನಬಳಕೆಯ ನೀರಿಗಾಗಿ ಅಂತರ್ಜಲದ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಭಾರತವು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಅಂತರ್ ಜಲದ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಸುಮಾರು 33ಮಿಲಿಯನ್ ಬೋರ್ವೆಲ್ ಗಳು ಇದೆ. ಅತಿಯಾದ ಅಂತರ್ಜಲದ ಬಳಿಕೆ ನದಿಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತಿದೆ. ಅರ್ಕಾವತಿ ನದಿಯು ಅದಕ್ಕೆ ಅದು ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ ಯಾಗಿದೆ ಎಂದರು.
Talk by Zenrainman Vishwanath Shrikantaiah, Water Expert and Conservationist
ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಆಂದೋಲನದ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಂಚಾಲಕರಾದ ಬಸವರಾಜ್ ಪಾಟೀಲ್, ಗಂಗಾನದಿಗೆ ನಡೆದ ಹೋರಾಟಗಳು ವ್ಯರ್ಥವಾಗಬಾರದು. ಸಂವೇದನಾಹೀನ ಸರ್ಕಾರಗಳಿಗೆ ಜಿ ಡಿ ಅಗರ್ವಾಲರಂತಹ ಬಲಿದಾನ ಅವಶ್ಯಕವಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ವಯಕ್ತಿಕ ನಂಬಿಕೆ. ಸಂತ ಗೋಪಾಲ ದಾಸ್ ಗಂಗೆಯನ್ನು ಉಳಿಸುವಂತೆ ಇಂದಿಗೂ ನೂರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ದಿನ ಉಪವಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದು, ಸರ್ಕಾರ ಅವರನ್ನು ಒತ್ತಾಯ ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಗಂಗೆಗಾಗಿ ಇಪ್ಪತ್ತುಸಾವಿರ ಕೋಟಿ ವೆಚ್ಚವಾದರೂ ಯಾವ ಪರಿಣಾಮವು ಕಂಡುಬಂದಿಲ್ಲ ಎಂದರು.
Talk by Basavaraj Patil, National Convener, Rashtriya Swabhiman Andolana
ರಾಜ್ಯಸಭಾ ಸದಸ್ಯ ಪ್ರೊ. ಎಂ ವಿ ರಾಜೀವ್ ಗೌಡ ಮರಳು ಗಣಿಗಾರಿಕೆ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಮಾರಕವಾಗಿದ್ದು, ಅದು ಮೊದಲು ನಿಲ್ಲಬೇಕಾಗಿದೆ. ಕಾವೇರಿ ನೀರು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬೇಕು. ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಉಳಿಸುವ ಕೆಲಸ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರೂ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಾವೇರಿ ಉಗಮ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲೇ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ರೈಲ್ವೇ ಹಳಿಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ಕಾಡನ್ನು ನಾಶ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಬೆಳ್ಳಂದೂರು ಕೆರೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಂಕಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಹಾಗೂ ವೃಷಭಾವತಿ ಯಲ್ಲಿರುವ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳು ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುವ ತರಕಾರಿಯನ್ನು ಬೆಳೆದು ತಿನ್ನುತಿದ್ದೇವೆ. ನಾಗರಿಕರ ಸಾಮೂಹಿಕ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಹಾಗೂ ವಯಕ್ತಿಕ ಆಯ್ಕೆಗಳ ನಡೆವೆ ಸಮನ್ವಯತೆಯಿಲ್ಲದಾಗಿದೆ. ಸರಿಯಾದ ನೀತಿ ಹಾಗೂ ಕೌಶಲ್ಯ ಬಳಸಿ ಪಟ್ಟಣಗಳನ್ನು ಯೋಜಿಸುವುದು ನದಿ ಉಳಿಯಲು ಮುಖ್ಯವಾಗಿದೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅಗರವಾಲರ ಸಾವು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಎಚ್ಚೆತ್ತು ಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಪಟ್ಟರು.
Prof. M. V. Rajeev Gowda, Rajasaba M P, Indian National Congress party
ಪರಿಸರ ತಜ್ಞ ಸಿ.ಯತಿರಾಜ್ ತಮ್ಮ ಪಶ್ಚಿಮಘಟ್ಟದ ಹೋರಾಟದ ಅನುಭವದಿಂದ ಮಾಧವ್ ಗಾಡ್ಗಿಲ್ ಹಾಗೂ ಕಸ್ತೂರಿ ರಂಗನ್ ಅವರ ವರದಿಯನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ನದಿಗಳನ್ನು ನಾವು ಸಮಗ್ರವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟವನ್ನು ಉಳಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಕರ್ನಾಟಕದ ನದಿಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಬಹುದು ಎಂದು, ಅದಕ್ಕೆ ಸರ್ಕಾರದ ಹೊರತಾಗಿ ಕೆಲಸಗಲಾಗಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸಿದರು.
C. Yatiraj, Environmentalist, Activist and President of Gram Seva Sangh
ಅನುಭವಿ ರಾಜಕಾರಣಿ ಬಿ ಎಲ್ ಶಂಕರ್ ತಮ್ಮ ಮಲೆನಾಡಿನ ಅನುಭವ ಹಾಗೂ ಪ್ರಸ್ತುತ ರಾಜಕೀಯದ ಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗೆಗಿನ ಕಟ್ಟು ಸತ್ಯವನ್ನು ನಿಷ್ಟುರವಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. ಕಳೆದ ಐವತ್ತು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನದಿಗಳು ಕಲುಷಿತವಾಗಿದೆ. ಕೃಷಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಕೆಯಾಗುವ ಕ್ರಿಮಿನಾಶಕ ಇಂದು ಮಲೆನಾಡಿಗೆ ಮಾರಕವಾಗಿದೆ. ಮಲೆನಾಡಿನ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯ ಮರಗಳನ್ನು ಮೂಲೆ ಗುಂಪು ಮಾಡಿ ಕೇವಲ ಲಾಭದಾಯಕ ಮರಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿ ಕಾಡನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅರಣ್ಯ ಇಲಾಖೆಯೇ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ನದಿ ಮೂಲಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಬೇಕಾಗಿದೇ ಇಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ ಮಲೆನಾಡಿನ ನದಿಗಳು ಬಯಲುಸೀಮೆಯ ನದಿಗಳಂತೆ ಒಣಗುತಿವೇ. ಇವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತಿಸದೆ ಕಾವೇರಿ ಪ್ರತಿಮೆ ಹಾಗೂ ಡಿಸ್ನಿ ಪಾರ್ಕ್ ಗಳಂತಹ ಯೋಜನೆ ರೂಪಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಶೋಚನೀಯ. ಹಾಗಾಗಿ ಧರ್ಮ ಗುರುಗಳು ಪರಿಸರ ಸಂರಕ್ಷಣೆಗೆ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕು. ಜಿ ಡಿ ಅಗರವಾಲಾರದು ಸಾವಲ್ಲ ಪ್ರಭುತ್ವ ಮಾಡಿದ ಕೊಲೆ, ಅವರ ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣವಾದ ಎಲ್ಲರದೂ ಅಕ್ಷಮ್ಯ ಅಪರಾಧ. ರಾಜಕೀಯವನ್ನು ಕೇವಲ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಿಗೆ ವಹಿಸಿದ್ದರಿಂದ ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯಾಪಾರೀಕರಣ ವಾಗಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಅದರ ಪುನರ್ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ನಡೆಯಬೇಕಿದೆ. ಇಂದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಚುನಾವಣೆಗೆನಿಲ್ಲದ ನಾಯಕರು ಹೋರಾಟಗಾರರಿಂದ ಮಾತ್ರ ಸಧ್ಯ, ಗಾಂಧಿಯ 150 ನೇ ವರ್ಷವಾದ ಇಂದು ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸವಾಲುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮರೂಪಿಸಿವುದು ಅತ್ಯಂತ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಎಂದು ಹೇಳಿ, ತಾವು ಗಂಧಿಯಾನದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ರೂಪಿಸುತ್ತಿರುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಿದರು.
B L Shankar, Ex Karnataka Vidhan Parishath President, Indian National Congress Party
ವಿಜ್ಞಾನ ಹಾಗೂ ಲೋಕವಿದ್ಯಾ ಹೋರಾಟದ ಎರಡರ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ಬಂದ ಅಭಿಜಿತ್ ಮಿತ್ರ, ಜಿ ಡಿ ಅಗರವಾಲರು ಗಂಗೆಗಾಗಿ ತಮ್ಮ ಸಂಪೂರ್ಣ ಜೀವನವನ್ನು ಮುಡಿಪಾಗಿಟ್ಟರು. ನಾವು ಹೇಗೆ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬ ಹಾಗೂ ಸಮಾಜದ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದೇವೆ, ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಸರದ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಗಾಢವಾಗಬೇಕು. ನಮ್ಮನು ಆಳಿದವರು ವಿಜ್ಞಾನ ಹಾಗೂ ಧರ್ಮವನ್ನು ಬೇರೆ ಸಂಘಟನೆಗಳ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೇರುಪಡಿಸಿದೆ. ಮಾನವನ ಆಸೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದ್ದು, ಪ್ರಾಕೃತಿಕ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳು ಕೊರತೆಯನ್ನುವಷ್ಟು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ವಿಕಾಸದ ಹೆಸರು ಹೇಳುತ್ತ ಬಂದವರು ವಿಕಾಸವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಬೇರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ವಿಕಾಸದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ಬದಲಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯಪಟ್ಟರು.
Prof. Abhijit Mitra, Scientist and Lokavidya Activist
ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಕೆರೆ, ನದಿ, ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು ಮತ್ತಿತರ ಪ್ರಾಕೃತಿಕ ವಿಷಯಗಳ ಮೇಲೆ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಿದ ಲಿಯೋ ಎಫ್ ಸಲ್ಡಾನ್ಹಾ, ಬೆಂಗಳೂರಿನ 30ಲಕ್ಷ ಮನೆಗಳಿದ್ದು ಕೇವಲ 1.5ಲಕ್ಷ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಮಳೆ ಕೊಯ್ಲು ಅಳವಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಕೋಟಿ ಕೋಟಿ ಹಣವನ್ನು ಖರ್ಚು ಮಾಡಿ ಮನೆ ಕಟ್ಟುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ಕೇವಲ ಸಾವಿರ ಗಳನ್ನು ಖರ್ಚು ಮಾಡಿ ಮಳೆ ಕೊಯ್ಲುನ್ನು ಅಳವಡಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಹರಿಯುವ ನದಿಗಳಷ್ಟೆ ಜೀವಂತ ನದಿಗಳು, ಹರಿಯದಂತೆ ಅಣೆಕಟ್ಟೆ ಗಳಿಂದ ತಡೆಹಿಡಿದರೆ ಅವು ಸಾಯುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಜೀವಂತಿಕೆ, ಜೀವ ವೈವಿಧ್ಯತೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ ತಮ್ಮ ಅನುಭವವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು.
Leo F. Saldanha, Environmentalist and Activist
ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆ ವಹಿಸಿದ ವೂಡೆ ಪಿ ಕೃಷ್ಣ ಇಂದು ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಎಂದರೆ ಕಟ್ಟುವುದು, ಕೇಡವುವುದು ಮತ್ತು ಲಾಭ ಮಾಡುವುದು ಎಂಬ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಾಗಿದೆ. ಗಾಂಧಿಯವರ ಜೀವನ ನಮಗೆ ಪ್ರೇರಣೆಯಾಗಲಿ. ಒಮ್ಮೆ ಗಾಂಧೀಜಿ ಮರೆತು ಮುಖವನ್ನು ತೊಳೆಯಲು ಒಂದರ ಬದಲು ಎರಡು ತಂಬಿಗೆ ನೀರನ್ನು ಮುಖವನ್ನು ತೊಳೆಯಲು ಬಳಸಿದರು, ನಂತರ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಮರುಗುತ್ತಾರೆ, ಈ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ ನಮಗೆ ಪ್ರೇರಣೆಯಾಗಬೇಕೆಂದು ಅಧ್ಯಕ್ಷಿಯ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಮವಿಮರ್ಶೆಯ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನೆನಪಿಸಿದರು.
Wooday p Krishna, President, Karnataka Gandhi Smaraka Nidhi
ಚರ್ಚೆಯು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ನದಿಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಲು ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಕರೆಯಾಗಿತ್ತು ಹಾಗೂ ಆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಸಮಗ್ರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಹಾಗೂ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗಿನ ಅನುಭವ ಎತ್ತಿಹಿಡಿಯುತ್ತಿತ್ತು.
Audience
ಗ್ರಾಮ ಸೇವಾ ಸಂಘದ ಈ ಪ್ರಯತ್ನ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನದಿಗಳನ್ನು ಉಳಿಸುವ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಸ್ಥೆ, ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬುವ ಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿದ್ದು, ಅವರೊಂದಿಗೆ ಈ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿದ್ದು, ನಾವು ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳಲು ಉತ್ಸುಕರಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಈ ಸಂಭಂದ ಮುಂದಿನ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಹಾಗೂ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಸಕ್ರಿಯ ಭಾಗವಹಿಸುವಿಕೆಯನ್ನು ಕೋರುತ್ತೇವೆ.
Photos and videos captured by volunteers Ravi Kiran and Sanketh in addition to student group (Siddhant, Semanti, Suman, Deby, Veeksha, Merlin, Sudhakar, Abhiram, Mitun, Srisharan).
Program Jointly Organized by Gram Seva Sangh, Lokavidya Vedike, Karnataka Gandhi Smaraka Nidhi, Bharatha Yatra Kendra
Gram Seva Sangh organised a ‘save rivers campaign’ on the 1st of December at Gandhi Bhavan, as a tribute to G. D. Agarwal, the environmental engineer, professor and activist who had sacrificed his life for Ma Ganga. The river Ganges is not just a flowing water body but also a source of spiritual trust for millions of Indians who, ironically, are themselves responsible for the river’s exploitation.
Prayer : Ragupathi Ragava Rajaram from Rjalakshmi and Student Volunteers
Prasanna, the well-known playwright and director was the moderator of the event. He welcomed the guests and presented his thoughts on how our culture and tradition are intertwined with the life of rivers and how reviving one would lead to the rescue of the other. He pointed out that Karnataka was on the verge of desertification after Rajasthan.
Prasanna, Theatre Person and Activist
Sri Panditaradhya Shivacharya Swamiji described how minimalism and a simple life are the solutions to our current problem of deterioration of natural resources. Our resources that were once revered are now looked at through the lens of exploitation, the root cause of our societal problems. Spirituality and science are meant to be integrated, science is not a standalone show and was never supposed to be.
Sri Panditharadhya Shivacharya Swamiji
VishwanathSrikantaiah, water activist and columnist for The Hindu, dubbed as “Zenrainman” threw light on the rivers being the final points for every human activity. Till 1947 India had 370 dams but today, we have more than 6000 dams. He raised three important issues – “Can the dam building spree be reversed? Can we reverse the process of taking water for irrigation for water-guzzling crops like paddy and sugarcane? India is a predominantly ground water dependent civilization.” He beautifully narrated the language of a well which speaks to us as an ecological source about the approaching season and the water availability under the ground.
Talk by Zenrainman Vishwanath Shrikantaiah, Water Expert and Conservationist
Basavaraj Patil, a representative of the Rashtriya Swabhiman Aandolana from Delhi emotionally recalled his efforts to save Ganga working shoulder to shoulder with G. D. Agarwal. He emphasised on how it is our responsibility to carry forward his legacy and how his sacrifice should not go to waste but should be honoured by every Indian.
Talk by Basavaraj Patil, National Convener, Rashtriya Swabhiman Andolana
Professor M V Rajeev Gowda, the chairman of the INC R&D dept, conveyed his helplessness about how everybody wants Cauvery water but no one works the other way round to harvest the same water. He said, ”We have polluted water to the extent that we’re infamous for having lakes which catch fire.” He felt that engagement in the issue is what we need and he promised to do whatever he can in his power to reverse the negative developments.
Prof. M. V. Rajeev Gowda, Rajasaba M P, Indian National Congress party
The Environmentalist and state President of Gram SevaSangh, C. Yatiraj spoke about how the Western Ghats are the origin of most of the rivers that flow through Karnataka and yet its miserable state and exploitation is ignored by most political parties while it should be the centre of our focus. He questioned the benefit of having public debates, discourses and playing the blame game. He urged the members Gram Seva Sangh, the government and other stakeholders to act by engaging in micro and macro level projects.
C. Yatiraj, Environmentalist, Activist and President of Gram Seva Sangh
B L Shankar reminisced of Malnad. The beauty of Malnad has been destroyed by abuse of ground water and the steady overuse of fertilisers and pesticides. The Malnad of today is a prominent agricultural zone. He lamented that a scientific education had done little to enhance a logical mindset. The fruit bearing trees that used to be a major part of cultivation have given way to commercial plantations of Silver trees, Nilgiris and Acacias which affects both commoners and farmers. According to him, sand mining is now a part of a mafia organization which far exceeds our requirements.
B L Shankar, Ex Karnataka Vidhan Parishath President, Indian National Congress Party
Abhijit Mitra, professor, scientist and Lokavidya activist emphasized on the significance of Lokavidya i.e. people’s knowledge. G. D. Agarwal had one major demand- stoppage of any construction upstream the holy river. He mentions that we are led by the myth that human needs are endless and unlimited, but our resources aren’t. This inculcates the belief that in order to be successful one must be driven by greed and overpower competition. Thus, we are lured and trapped by the concept of development,while with every bit of progress there is collateral damage.
Prof. Abhijit Mitra, Scientist and Lokavidya Activist
Leo F Saldanha, Environmentalist and Activist focusing on citizens responsibility said Bengaluru have 30 lakh houses out of which only 1.5 lakh houses only harvesting rainwater. Even people who spends corers in building houses, wont go for harvesting rainwater it merely cost few thousand rupees. Free flowing rivers can be called as rivers, rivers stopped by big dams are dead rivers. In rivers basins stopped by dams looses bio diversity and liveliness.
Leo F. Saldanha, Environmentalist and Activist
Dr Wooday P. Krishna elaborated on the concept of “Sarvodaya” and how it should rule the bond between science and spirituality. The negation of spirituality from science would result in destruction and violence. He urged the gathering to work on the mobilisation of people’s strength against the power of the government and the power of violence. All politicians would encourage development, yet people seldom realise that development is mostly related to “construction and tenders” and not the welfare of citizens.
Wooday p Krishna, President, Karnataka Gandhi Smaraka Nidhi
“Declutter your minds to declutter the rivers”, said Swami Shivacharya. The discussion was a wake up call for all of us on how to channel our efforts towards taking proactive measures to protect and safeguard the rivers in our country.
Audience
Gram Seva Sangh’s this effort is to strengthen the people and groups which are working towards saving rivers will continue and we are in discussion with such groups to take this forward. We will inform once such events scheduled and would like your active participation too.
